Ο Άνθρωπός μας στην Εκκλησία
Sterling McKennedy
Christ
in Glory 1873 The Vesiga by Burne-Jones
St Mary the Virgin, Speldhurst, Kent, England
Ο Θυρωρός
Στη δουλειά έχω απαντήσει στο τηλέφωνο σε ανθρώπους που θέλουν να τους ερμηνεύσω τις γραφές. Λένε "Δεν θέλω να ενοχλήσω τους Πατέρες, ίσως εσείς μπορείτε να με βοηθήσετε. Διάβαζα τις Πράξεις, Κεφάλαιο 9, και αναρωτιόμουν…" Τους λέω ότι μάλλον δεν είμαι αρμόδιος να τους απαντήσω, αλλά ότι, αν θέλουν, μπορώ να ζητήσω από έναν ιερέα, όταν θα είναι διαθέσιμος, να τους τηλεφωνήσει. Κάποιοι άνθρωποι τηλεφωνούν και υποθέτουν ότι είμαι ιερέας. Ρωτούν για το πρόγραμμα της Λειτουργίας, τους το λέω και μου απαντούν "Ευχαριστώ, Πάτερ." Λέω "Βέβαια," και κλείνω. Δεν υπάρχει λόγος να τους διορθώσω, αυτό θα τους έφερνε μόνο σε αμηχανία. Τα αγαπημένα μου τηλεφωνήματα είναι όταν λένε "Μπορείτε να μου δώσετε οδηγίες για να έρθω στην Εκκλησία σας;" "Ναι," τους απαντώ ευγενικά και αυτοί περιμένουν τις οδηγίες. Περνάνε λίγα λεπτά προτού αναγκαστώ να τους ρωτήσω "Από πού θα έρθετε;" Αυτό συμβαίνει πιο συχνά από ότι νομίζετε.
Η γραμματέας της Ενορίας φεύγει από το γραφείο στις τέσσερις και μισή κάθε απόγευμα και η δουλειά μου είναι να την αντικαθιστώ μέχρι τις εννέα, ώρα που κλειδώνω το γραφείο, την εκκλησία και το σχολείο. Για λίγο καιρό το να ασφαλίζω το σχολείο, όπου πέρασα οκτώ μεγάλα χρόνια, φορώντας τη στολή, ήταν ένα ιδιόμορφο, βασανιστικό καθήκον. Ήταν σαν να κλείδωνα μέσα τις αναμνήσεις μου, για να μείνουν εκεί όταν εγώ γυρίσω σπίτι. Ωστόσο, μετά από τις περίτεχνες ανακαινίσεις, ίσα που μπορώ να περιπλανηθώ στο χώρο και είμαι σίγουρος ότι δεν θα μπορούσα να προσδιορίσω πλέον το χώρο των αναμνήσεών μου, ακόμη και αν το ήθελα, κάτι που δεν έχω κάνει μέχρι τώρα.
Ανάμεσα στις τέσσερις και μισή μέχρι τις εννιά παρεμβάλλονται τεσσεράμισι ώρες που απαντώ στο τηλέφωνο, παίρνω μηνύματα, συνδέω στο τηλέφωνο τους ιερείς, υποδέχομαι τα ραντεβού τους, και τα στέλνω μέσα όταν οι Πατέρες είναι έτοιμοι. Εκτός από αυτά, είμαι ένα είδος τροχονόμου που κατευθύνει τους ανθρώπους στις διάφορες συναντήσεις τους: ΑΑ, ACA, RCIA, CYO, Μελέτη της Γλυπτικής για Ενηλίκους, οι Ιππότες του Κολόμβου, η Λεγεώνα της Μαρίας, οι Πρόσκοποι, οι Προσκοπίνες και οι νεαρές Οδηγοί. Διοχετεύω τα κάθε είδους μικροπροβλήματα στις κατάλληλες κατευθύνσεις, προβλήματα όπως διαρροές στη σκεπή της εκκλησίας, απώλεια κλειδιών και ασφαλιστικές απαιτήσεις από συγκρούσεις των λεωφορείων με άλλα οχήματα. Σε κάποιες περιπτώσεις αναγκάστηκα να νταντέψω, για λίγο, παιδιά των οποίων οι γονείς καθυστέρησαν να έρθουν να τα πάρουν από δραστηριότητες μετά το σχολείο. Κάποτε ντάντεψα ένα εξάχρονο αγοράκι από την Κολομβία, το οποίο καθόταν σεμνά δίπλα μου, γέρνοντας την καρέκλα που του πρόσφερα προς τη μεριά μου. Με ρώτησε τι διάβαζα. Ήταν Σαρτρ ή Καμί, ή κάτι το ίδιο γελοίο για κείνο, για να του τραβήξει το ενδιαφέρον. Είχε μια αλυσιδίτσα για τα κλειδιά με μια μπάλα ποδοσφαίρου και το ρώτησα αν έπαιζε ποδόσφαιρο, κάτι που το ενθουσίασε. Έπαιζε ποδόσφαιρο, μου είπε, στην Κολομβία, αλλά έπρεπε να έρθει στις Ηνωμένες Πολιτείες με τη μητέρα του, επειδή είχε έναν όγκο στο κεφάλι και έπρεπε να κάνει εγχείριση. Μου είπε με τρομακτική βεβαιότητα ότι οι γιατροί στο νοσοκομείο John Hopkins ήταν οι καλύτεροι γιατροί στον κόσμο.
Θα ήθελα να μπορούσα να σας πω κάτι εποικοδομητικό εδώ -- ότι το καθησύχασα, λέγοντάς του, "Ξέρεις, διάβασα πρόσφατα ότι αυτοί στο John Hopkins είναι οι καλύτεροι και ότι πράγματι είναι ειδικευμένοι στη χειρουργική του εγκεφάλου." Η αλήθεια είναι ότι δεν βρήκα τη δύναμη να καταπιώ. Πρέπει να ήταν συνηθισμένο σε τέτοιου είδους αντιδράσεις. Άλλαξε θέμα, προφανώς για το καλό μου, και με ρώτησε χαρούμενα σε ποια τάξη πήγαινα. Όταν του απάντησα ότι πήγαινα στη δωδέκατη, έμεινε κατάπληκτο.
Άλλες πάλι περιπτώσεις αναταράσσουν το ίδιο την πορεία μου. Πολλοί άνθρωποι έρχονται στο γραφείο από τους δρόμους, έχοντας επιτακτική ανάγκη για χρήματα. "Μόλις μου έκαναν έξωση," μου λένε, "και έχω δυο παιδιά στο αυτοκίνητο και είμαι χωρίς βενζίνη στο ρεζερβουάρ." Ή μου λένε, "Μόλις άφησα τον άντρα μου. Έσπασε στο ξύλο τη μικρή μας κόρη κι έτσι την πήρα και φύγαμε. Έχω ένα σπίτι να μείνω από αύριο βράδυ, αλλά απόψε δεν έχω πού να πάω. Αύριο μπορώ να πάω στην αδελφή μου στην Πενσυλβάνια, αλλά δεν ξέρω τι να κάνω απόψε." Όλοι τους λένε την ιστορία τους σε μένα, χωρίς περικοπές, αλλά το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να φωνάξω έναν ιερέα. Συνήθως, οι ιερείς τους δίνουν κάτι, συνήθως κάποια επιταγή σε διαταγή ενός μοτέλ, αν και ορισμένες φορές έχω δει τον ιερέα να βγάζει το πορτοφόλι του και να αδειάζει τα μετρητά στα άπορα χέρια. Μερικές φορές δεν υπάρχει κανένας ιερέας και ο κόσμος περιφέρεται στο γραφείο, περιμένοντας κάτι να συμβεί και επαναλαμβάνοντας σε μένα ξανά και ξανά την ιστορία τους. "Και όταν πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, έχω φτάσει στα όρια της αντοχής μου". Όλοι με κοιτάζουν με τα κουρασμένα πρόσωπά τους, περιμένοντας από μένα να ασκήσω κάποια δύναμη που δεν έχω. Είμαι μόνο ο θυρωρός.
Ως θυρωρός, βρίσκομαι συνεχώς σε διλήμματα που ξεφεύγουν απ' τα χέρια μου. Ο κόσμος έρχεται στην ώρα του για τα ραντεβού του, για να ανακαλύψει ότι ο ιερέας είναι εκτός πόλης αναπάντεχα, χωρίς να έχει τακτοποιήσει προηγούμενα τις υποχρεώσεις του. "Ναι, αλλά υποτίθεται ότι θα παντρευόμασταν το Σάββατο," διαμαρτύρονται σε μένα. "Έχουμε κάνει σχέδια, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα μέχρι να συναντηθούμε με τον ιερέα." Λυπάμαι, τους λέω, αλλά τι μπορώ να κάνω? Δεν έχουν τίποτα να προτείνουν, αλλά κάτι πρέπει να γίνει και εγώ είμαι ο προφανής σύνδεσμος. Είμαι αυτός που κάθεται στο γραφείο και έχει το τηλέφωνο μπροστά του. Το νοσοκομείο καλεί: έχουν μία ενορίτισσα στην εντατική, δεν θα τη βγάλει τη νύχτα και θέλει έναν ιερέα. Όταν καλώ την οικία του εφημέριου, δεν απαντά κανείς. Λέω στη νοσοκόμα να της δώσω το τηλέφωνο μιας άλλης ενορίας. "Μα είναι ενορίτισσα εδώ," λέει η νοσοκόμα. Συγγνώμη, της λέω, δεν ξέρω τι άλλο να κάνω. "Εντάξει," αναστενάζει η νοσοκόμα. Δεν ασχολείται με αυτό που έγινε. Ξέρει πολύ καλά τι είναι να σε έχουν αφήσει υπεύθυνο για πράγματα που ξεφεύγουν από τον έλεγχό σου.
Καμιά φορά νομίζω ότι φέρω το κύριο βάρος δεκάδων χιλιάδων δύσκολων ημερών που πέρασαν στη δουλειά οι ενορίτες, και το βάρος των χιλιάδων ετών καταπίεσής τους - είναι μια δουλειά ελάχιστων αποδοχών. Αλλά είναι ακριβώς απέναντι από το σπίτι μου και δεν έχω αυτοκίνητο.
Στην πραγματικότητα, πάντως, δεν είναι άσχημη δουλειά. Τον περισσότερο καιρό είναι πολύ ήσυχα, τόσο ώστε να κοιμηθείς στο γραφείο, κάτι που το κάνω το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου. Αλλιώς, μπορώ να κάνω τις εργασίες μου ή να διαβάσω ένα βιβλίο ή μια εφημερίδα. Υπάρχουν επίσης μερικά πολύ ωραία πράγματα. Ο περισσότερος κόσμος που δουλεύει στο γραφείο είναι φιλικοί και αυτοί που δουλεύουν στο γραφείο CCD είναι πραγματικά πολύ ευγενικοί. Η διευθύντρια του CCD είναι μια ήσυχη, ωραία γυναίκα που πάντα σταματάει για να χαιρετήσει. Κάποιος μου είπε κάποτε ότι ο αρραβωνιαστικός της σκοτώθηκε πριν από μερικά χρόνια, καθώς έκαναν πατινάζ στον πάγο. Αυτό φαίνεται στα θλιμμένα, συμπονετικά μάτια της και μπορείς να το ακούσεις στην ευγενική φωνή της. Όταν γελάει, γεμίζει το γραφείο με μια γλυκιά τρέλα. Οι καλύτεροι άνθρωποι στο γραφείο είναι ωστόσο το προσωπικό καθαριότητας, μια Μεξικανική οικογένεια που εισβάλλει μια φορά την ημέρα, αδειάζοντας τα δοχεία απορριμμάτων και καθαρίζοντας μανιωδώς τα χαλιά με την ηλεκτρική σκούπα. Η μητέρα και ο πατέρας δεν μιλάνε και πολλά Αγγλικά, τουλάχιστον όχι με μένα, αλλά με χαιρετούν πάντα με ένα μεταδοτικό χαμόγελο και ρωτούν πώς είμαι. Καμιά φορά φέρνουν και την μικρή Κάρμεν, που πάει στην πρώτη τάξη. Έχει ένα καστανό, κολοκυθοειδές πρόσωπο, τεράστια καστανά μάτια, και υπολείμματα νέων δοντιών, όλα αυτά πλαισιωμένα από τα ίσια μαύρα μαλλιά της. Μιλάει Αγγλικά και Ισπανικά με την ίδια κατάπληξη και με ρωτάει αν θέλω ένα Μ&Μ. Αρνούμαι, ευχαριστώντας την - αλλά αυτή απογοητεύεται και αναγκάζομαι να δεχτώ. Με ρωτάει αν μπορεί να έχει ένα χαρτί και ένα μολύβι, με τα οποία προσπαθεί να γράψει το όνομά της. Μέχρι τώρα δεν έχει περάσει το "ρ". Με ρωτάει για το υπόλοιπο και της λέω να το προφέρει δυνατά, αλλά τελικά παραδίνεται και αποκαλύπτει το "μ", μετά το "ε" και τελικά το "ν". Επιθεωρεί σκεπτικά τη γραμμένη λέξη, δεν μοιάζει όπως την περίμενε.
Είναι σίγουρα μια δουλειά ελάχιστων αποδοχών - βάζω στην άκρη λεφτά για να αγοράσω ένα αυτοκίνητο εδώ κι ένα χρόνο - και μερικές φορές είναι γεμάτη από αθλιότητα και κρίσεις, αλλά δεν θα μπορούσα ποτέ να σας πω τίμια ότι είναι μια δουλειά χωρίς ανταμοιβές. Μερικές φορές πληρώνομαι σε Μ&Μ, ή με ένα ξεκαρδιστικό γέλιο, ή με την ήρεμη, συγκαταβατική πίστη ενός εξάχρονου. Είδα αυτό το αγόρι από την Κολομβία ακόμα μια φορά, την επόμενη βδομάδα, αλλά ήταν απλά περαστικό. Μου κούνησε ενθουσιασμένο το χέρι, ελπίζοντας προφανώς ότι τον θυμόμουνα, και το αντιχαιρέτησα, κάνοντας ό,τι μπορούσα για να το επιβεβαιώσω ότι το θυμόμουνα.
Μπορείτε να επικοινωνήσετε με τον Sterling McKennedy στη
