Γιατί είμαι ωραίος
Της Τζένιφερ Πράντο
Σεπτέμβριος 2002
Οι γυναίκες της Νέας Υόρκης κάνουν την ζωή πολύ εύκολη για κάποιον σαν κι εμένα. Είναι συνηθισμένες να πηγαίνουν για ψώνια και να αγοράζουν όμορφα πράγματα. Ξέρουν πού να πάνε για τις καλύτερες περιποιήσεις προσώπου και τα πιο χαλαρωτικά μασάζ. Ξέρουν να επιμένουν και να παίρνουν το δωράκι από την υπάλληλο μακιγιάζ, ακόμη κι αν αυτό απαιτεί μια επιπλέον αγορά. Οι γυναίκες της Νέας Υόρκης θέλουν πιο πολλά. Δεν είναι αυτάρεσκες και δεν ικανοποιούνται εύκολα. Διαθέτουν ένα ξεχασμένο αίσθημα ταπεινοφροσύνης. Θέλουν να ζήσουν περισσότερες από μια ζωές και να παραμείνουν νέες. Με θέλουν γιατί είμαι ωραίος. Είμαι σχεδιασμένος απλά και μόνο για διασκέδαση. Είμαι αυτός που δεν θα παντρεύονταν ποτέ. Δεν θα εργαζόμουν για να τις συντηρήσω. Είμαι απλά ένα παιχνιδάκι για να παίζουν. Είμαι ο νεαρός άντρας που βλέπουν στα κρυφά γιατί τις γεμίζω με αυτό που χρειάζονται. Τους δίνω αυτό που επιθυμούν όσο με βοηθούν.
Είμαι 25 ετών και πηγαίνω ακόμη στο πανεπιστήμιο. Οι γονείς μου πληρώνουν για τα μαθήματα και το ενοίκιό μου, και οι γυναίκες μου για τα ρούχα και τον τρόπο ζωής μου. Βολικά, είμαι μοναχοπαίδι. Έτσι εκδηλώνουν οι γονείς μου πόσο ενδιαφέρονται για μένα. Έχω πυκνά μαλλιά που απαλύνουν τα ήδη θηλυπρεπή χαρακτηριστικά μου. Οι μόνοι άντρες που έχουν μακριά μαλλιά στην πόλη της Νέας Υόρκης είναι οι φοιτητές και οι αιώνιοι άνεργοι. Έλκει τις γυναίκες γιατί είναι πολύ διαφορετικό από αυτά που γνωρίζουν. Θα σας διηγηθώ πώς τις βρίσκω. Είναι πιο εύκολο να διαβάσεις ένα γυναικείο πρόσωπο απ’ότι ένα αντρικό. Οι γυναίκες προδίδονται μέσα σε μερικά λεπτά με τις χειρονομίες τους. Το κλειδί είναι να παρουσιάζεσαι ως αργόσχολος και να δείχνεις σαν να περιμένεις κάποιον. Πρέπει να δείχνω σαν να περιμένω μια γυναίκα να μπει στη ζωή μου. Έτσι, περιμένω. Αν έχω υπομονή, θα έλθουν.
Βλέπω τη Στέφανι πριν μπει στην καφετέρια. Είναι ντυμένη στα κατάλευκα κι έχει δεμένο με λουρί ένα μικρό σκυλάκι. Τα μικρά σκυλιά πάντα με βοηθούν. Έχουν την ικανότητα να με ανακαλύπτουν με την όσφρηση και να οδηγούν τους ιδιοκτήτες τους σε μένα. Σκυλί σε σκυλί, χαιρετάμε ο ένας τον άλλον. «Είναι πολύ φιλικός», λέω. Η Στέφανι χαμογελάει και μουρμουρίζει απαλά στο ζωάκι της.
«Δεν είναι γλύκας; Είναι ο δικός μου πρίγκηπας Γουίλιαμ». Παραείναι εύκολο. Οποιαδήποτε γυναίκα ερωτευμένη με το σκύλο της και τον ωραίο πρίγκηπα Γουίλιαμ ψάχνει για έναν εραστή σαν κι εμένα. Εγώ είμαι εδώ τώρα. Δεν ζω σε ένα παλάτι πέρα στην Αγγλία.
«Είσαι πολύ περιποιημένη», λέω κοιτάζοντας την παιχνιδιάρικα. «Είχες πάει για ψώνια;». Φοράει μια χρυσή ζώνη κι ένα διαμάντι. Είναι παντρεμένη.
«Ναι, μου αρέσουν πολύ τα μαγαζιά εδώ. Μόλις αγόρασα μερικά πράγματα».
«Δείξε μου τι αγόρασες». Ο σύζυγός της ποτέ δεν θα την ρωτήσει κάτι τέτοιο, απλά θα πληρώσει τον λογαριασμό. Γελάει. Ο πρίγκηπας Γουίλιαμ τυλίγεται γύρω από τα πόδια μου και μυρίζει τις κάλτσες μου.
«Δεν μπορώ να σου δείξω», λέει.
«Γιατί όχι; Θέλω να δω».
«Γιατί αγόρασα μερικά εσώρουχα». Γελάει υπερβολικά δυνατά και κοιτάζει γύρω της στο δωμάτιο. Μπορώ να εκτιμήσω το γέλιο μιας γυναίκας και ξέρω ότι της προκαλώ ταραχή.
«Δείξε μου. Θέλω να τα δω. Φαίνεσαι να έχεις καλό γούστο».
«Αυτό είναι αλήθεια. Έχω καλό γούστο». Τώρα με κοιτάζει. Ξέρω ότι θα πρέπει να την αφήσω να μου κάνει μερικές ερωτήσεις ώστε να ηρεμήσει. «Με τι ασχολείσαι;»
«Σπουδάζω ακόμη. Είμαι στο τελευταίο έτος». Αυτό το λέω τα τελευταία τρία χρόνια.
«Τί σπουδάζεις;», ρωτάει.
«Αρχιτεκτονική», απαντάω. Αυτό θα μας δώσει ένα θέμα για συζήτηση αργότερα όταν θα κάνουμε μια βόλτα. Μπορώ να της δείξω ιστορικά κτίρια και να της διηγηθώ την ιστορία τους. Σπουδάζω πράγματι επιχειρήσεις γιατί στο κάτω κάτω είμαι επιχειρηματίας.
«Α, πολύ ωραία. Ο σύζ...-», σταματάει απότομα. Ήταν έτοιμη να μου πει με τι ασχολείται ο σύζυγός της, αλλά μετά άλλαξε γνώμη. Δεν θέλει να σκέφτεται τον σύζυγό της αυτή τη στιγμή, γιατί σκέφτεται εμένα.
«Θα με αφήσεις να δω τι αγόρασες;». Ρίχνω μια κλεφτή ματιά στην τσάντα της και μετά τραβάω το χέρι μου, απλά για να παίξω. Η πρώτη μου προσέγγιση θυμίζει κινήσεις κουταβιού. Ήξερα ότι θα έχει αποτέλεσμα στη Στέφανι, γιατί έχει το πρόσωπο της γυναίκας που παίρνει στο σπίτι της αδέσποτα.
«Σταμάτα», λέει με κοριτσίστικη φωνή. «Εντάξει, θα σ’αφήσω να ρίξεις μια ματιά». Ανοίγω διάπλατα τα μάτια μου για να δείξω προθυμία. Βγάζει από την τσάντα ένα μαύρο διάφανο νυχτικό και το κουνάει μπροστά μου. «Τα ρα ταα», λέει και θυμίζει αξιολύπητη τυμπανοκρουσία.
«Θα ήθελα πολύ να σε δω να το φοράς», της λέω.
«Αλήθεια;»
«Μετά θα ήθελα πολύ να στο βγάλω». Μόλις δημιούργησα μια αυταπάτη. Η γυναίκα πιστεύει ότι σκλαβώθηκα από τη γητεία και την ομορφιά της. Σκέφτεται: «τον τρελαίνω». Ξέρω ότι θα πρέπει να σηκωθώ, ώστε να μπορεί να ελέγξει το εμπόρευμα. Οι γυναίκες της Νέας Υόρκης έχουν ραφιναρισμένα εμπορικά ένστικτα.
Έτσι, σηκώνομαι. Της δείχνω πόσο ψηλός κι αδύνατος είμαι. Την πιάνω να κοιτάζει τους ώμους μου. Ντύνομαι με έναν συγκεκριμένο τρόπο σκοπίμως. Φοράω ένα ωραίο, ιταλικό σακάκι από κασμίρι για να δείξω ότι έχω στυλ. Από κάτω, φοράω ένα μάλλινο ζιβάγκο πουλόβερ με μια τρύπα στο μπροστινό μέρος για να δείξω ότι πεινάω. Δεν είναι εύκολο να κρατήσεις ένα πουλόβερ με μια τρύπα όταν συναναστρέφεσαι αυτές τις γυναίκες. Πάντα μου το παίρνουν. Το στέλνουν στην Κορέα να μου το μπαλώσουν, μου δίνουν ένα καινούριο από τη ντουλάπα του γιού τους, ή κάποιες μου το μαντάρουν οι ίδιες με όλη την αγάπη που νιώθουν για μένα. Μερικές φορές, αναγκάζομαι να κάνω μια νέα τρύπα με ψαλίδι για να διατηρήσω την συγκεκριμένη εμφάνιση.
«Θα μου πεις το όνομά σου;». Η δομή αυτής της πρότασης είναι σκόπιμη, ακούγεται σαν να έχει αυτή ακόμα τον έλεγχο. Αυτή πρέπει να αποφασίσει.
«Με λένε Στέφανι», λέει και ανοιγοκλείνει τα βλέφαρα μανιωδώς. Μια γυναίκα ανοιγοκλείνει τα βλέφαρα με ταχύτητα γιατί οι κόρες των ματιών της διαστέλλονται. Το σώμα της προδίδει τον πόθο της.
«Είμαι ο Ράντυ», και φιλάω το πίσω μέρος του χεριού της. Έχω το όνομα μικρού αγοριού αλλά ξέρω να φέρομαι σαν άντρας.
«Θέλω να σε πάω κάπου», λέει.
«Πήγαινέ με», λέω, «είμαι δικός σου».
Σταματάμε σε ένα φαρμακείο. Η Στέφανι φορά τα σκούρα γυαλιά ηλίου της και διστάζει ανάμεσα στις επιλογές.
«Εεε...», λέει, καθώς κοιτάζει. «Δεν έχω αγοράσει απ’αυτά εδώ κι αρκετό καιρό». Θέλω να βοηθήσω. Επιλέγω τη μάρκα προφυλακτικών που προτιμώ.
«Αυτά είναι καλά», λέω. Είμαι πάντοτε προσεκτικός. Ξέρω την αξία του προιόντος μου και θέλω να το προστατεύσω. Επιπλέον, οι γυναίκες θεωρούν ότι τους οφείλω κάτι αν εκτεθούν σε κίνδυνο μαζί μου και ο θυμός τους με κουράζει. Είναι πιο εύκολο να είμαι απλά προσεκτικός. Τοποθετώ κι ένα πακέτο με λιχουδιές για σκυλιά στον πάγκο. «Για τον πρίγκηπα Γουίλιαμ», λέω και της ρίχνω το καλύτερο βλέμμα κουταβιού που διαθέτω.
«Είσαι τόσο γλυκός», λέει και τα μάτια της γεμίζουν ευγνωμοσύνη.
Η Στέφανι με πηγαίνει σε ένα μικρό διαμέρισμα που διατηρεί στην πόλη. Το χαλί και τα έπιπλα είναι επίσης όλα λευκά.
«Σου αρέσει η αίσθηση της καθαριότητας», λέω καθώς κοιτάζω το διαμέρισμα.
«Το λευκό συμβολίζει την αγνότητα και την ειρήνη», απαντά. Καταλαβαίνω ότι η Στέφανι επαναλαμβάνει τα όσα της είπε ο διακοσμητής. Αργότερα μου διηγείται ότι ζει με την οικογένειά της στο Κοννέκτικατ. Οι παντρεμένες με διευκολύνουν πάρα πολύ. Περνάνε καλά μαζί μου, μου δίνουν πράγματα κι έπειτα κατακλύζονατι από ενοχές. Μου γράφουν όμορφα σημειώματα, μου δίνουν ακριβά κρασιά και μου λένε ότι θα με θυμούνται για όλη τους τη ζωή. Κλαίνε όταν με αφήνουν. Αληθινά δάκρυα μιας αγάπης που φεύγει. Οι παντρεμένες αποχωρούν βολικά μετά από λίγο ανοίγοντας το δρόμο για τις επόμενες. Περιστασιακά, κάποια μπορεί να χάσει το μυαλό της. Χωρίς καμιά παρακίνηση ή ενθάρρυνση, αφήνει τον άντρα της, εγκαταλείπει τα παιδιά κι έρχεται να με βρει. Τότε πρέπει να εξφανιστώ. Αποσυνδέω το κινητό μου και κλείνω τον ηλεκτρονικό λογαριασμό μου. Την αφήνω να αναρωτιέται τι απέγινα τώρα που έκανε χώρο στη ζωή της για μένα. Απλά παρασύρθηκε. Αυτό μου δημιουργεί επιπλέον δουλειά. Είμαι υποχρεωμένος να τηλεφωνήσω σε όλες τις γυναίκες που συνεχίζω να βλέπω και να τους δώσω τον νέο μου αριθμό.
Ο πρίγκηπας Γουίλιαμ απολαμβάνει τη λιχουδιά του πίσω από την κλειστή πόρτα του μπάνιου. Προσπαθεί να βάλει την μυτούλα του κάτω από την πόρτα και να οσμιστεί. Ξέρει τι συμβαίνει.
«Θα δω τελικά το νυχτικό σου;»
«Περίμενε», κατευθύνεται πίσω από το παραβάν που φαίνεται να διαθέτει κάθε διαμέρισμα στη Νέα Υόρκη. Στέκομαι, βγάζω το πορτοφόλι μου από την τσέπη και το βάζω κάτω από το στρώμα του κρεβατιού. Όταν οι γυναίκες είναι περίεργες να μάθουν για μένα, σταματούν ναα κάνουν ερωτήσεις. Κατασκοπεύουν. Δεν θέλω να ξέρει η Στέφανι το επώνυμό μου ή που μένω. Έτσι θα μπορώ να χαλαρώσω αργότερα, όταν θα κάνω ντους, κι ενώ εκείνη θα ψάχνει να βρει το πορτοφόλι μου.
Η Στέφανι περπατά γύρω από το παραβάν. Πράγματι, της πηγαίνει. Είναι μια γυναίκα που περιποιείται τον εαυτό της. Καταλαβαίνω ότι κάνει θυσίες: κάνει δίαιτα, γυμνάζεται και απλώνει ακριβές κρέμες στο δέρμα της.
«Ουάου», λέω. «Είσαι πολύ όμορφη. Έλα δω». Την τραβάω προς το μέρος μου και φιλάω τα μάτια, τον λαιμό και το πρόσωπό της. Αφήνω έναν μικρό αναστεναγμό. «Μυρίζεις υπέροχα». Η Στέφανι γελάει και πιέζει το στόμα της στο δικό μου. Αφήνω να με διαπεράσει ένα ρίγος και την φιλάω για πολλή ώρα. Αφιερώνω πολλή ώρα στο φιλί γιατί αυτό ακριβώς θέλουν αυτές οι γυναίκες. Θέλουν να φιληθούν περισσότερο απ’ότι να κάνουν έρωτα. Είναι κάτι που στερούνται στο σπίτι.
Όταν τελειώνουμε, η Στέφανι τυλίγει τα χέρια της γύρω μου και κλαίει με ανα φυλλητά.
«Με έκανες να αισθανθώ πολύ όμορφα», λέει. Της έδωσα το Πακέτο Εξπρές: νιώθει νέα, σέξι και ακατανίκητη. Της έδωσα την ευχαρίστηση μιας ανάλαφρης σεξουαλικής εμπειρίας. Δεν νιώθει θυμό και μνησικακία απέναντί μου. Δεν υπάρχει κανένας πνευματικός κατάλογος να ξεφυλλίσει και να θυμηθεί λογομαχίες και απογοητεύσεις του παρελθόντος. Της έδωσα αγνή αγάπη αλλά δεν επένδυσα συναισθήματα. Μετά την ερωτική πράξη, οι γυναίκες αυτές είναι εύθραυστες και χρειάζονται βοήθεια. Αρχίζουν να σκέφτονται τι έκαναν πριν από λίγο και πρέπει να τους αποσπάσωτην προσοχή. Κάποιες θέλουν να θηλάσω από το στήθος τους ενώ μου τραγουδούν παιδικά τραγούδια. Άλλες θέλουν να με βάλουν στην μπανιέρα και να με πλύνουν με μια πετσέτα. Η Στέφανι θέλει να παίξω με τα μαλλιά της ενώ μου πιπιλάει τον αντίχειρα.
«Αχ, μωρό μου», λέει. «Είμαι τόσο ευτυχισμένη που σε βρήκα». Η Στέφανι μόλις προδόθηκε. Αποκαλώντας με μωρό της ή ο,τιδήποτε άλλο χαιδευτικό, έδειξε ότι ήδη πιάστηκε στο αγκίστρι μου. Μόλις έγινα το δεύτερο χαιδεμένο της. Τώρα, πρέπει να παίξω το ρόλο μου. Κρύβω το πρόσωπό μου στα χέρια μου.
«Αχ», λέω με λυπημένη φωνή. «Η κοπέλα μου θα με σκοτώσει. Της ήμουν πάντα πιστός μέχρι τώρα».
«Αχ, μωρό μου», λέει ενώ ανασηκώνεται. «Αυτά συμβαίνουν». Ήδη με υπερασπίζεται.
«Δεν μπορούσα να σου αντισταθώ γιατί είσαι πολύ όμορφη», λέω. «Οι γυναίκες είναι η καταστροφή μου. Είναι το αδύνατο σημείο μου». Η Στέφανι με αγκαλιάζει και με φιλάει στο λαιμό.
«Είσαι αξιολάτρευτος. Αγαπάς την κοπέλα σου;» Γνέφω καταφατικά και την κοιτάζω με ανήσυχο βλέμμα. «Τότε τίποτα δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό. Ούτε εγώ ούτε κανείς άλλος. Απλά μην της το πεις». Αυτές οι γυναίκες θέλουν όλοι να τους λένε πάντα την αλήθεια αλλά σε άλλες γυναίκες θέλουν να λες ψέμματα. Λέγοντάς της ότι έχω κοπέλα, δημιούργησα ένα φράγμα το οποίο τώρα πρέπει να σεβαστεί. Αντί να θυμώσει μαζί μου εξαιτίας της ροπής μου προς την απιστία, συμπάσχει με την κοπέλα μου. Θα αναστενάξει και θα σκεφτεί: «Αχ, τι φορτίο κουβαλάει το καημένο το κορίτσι. Αγαπάει ένα ακαταμάχητο αγόρι». Θα της θυμίσει κάποιο αγόρι που αγαπούσε πριν από πολύ καιρό, το οποίο συνεχώς την πρόδιδε κι εκείνη πάντα τον συγχωρούσε.
«Πιστεύω ότι με ελκύουν τόσο οι γυναίκες γιατί μου λείπει η μητέρα μου», λέω, «ζει στην Καλιφόρνια και δεν την βλέπω συχνά».
«Αχ, μωράκι μου», λέει και τυλίγει τα χέρια της γύρω μου και μου προσφέρεται για άλλη μια φορά. Η μητέρα μου απέχει όσο μια διαδρομή με το τρένο και δεν έχω κοπέλα. Το μοναδικό πρόσωπο με το οποίο είμαι ερωτευμένος είναι ο εαυτός μου.
Μετά το ντους, είναι ώρα να πηγαίνω. Περιμένω τη Στέφανι να μπει στο μπάνιο και να κλείσει την πόρτα. Ο πρίγκηπας Γουίλιαμ, ελεύθερος πλέον, τρέχει προς το μέρος μου, πηδάει πάνω στο κρεβάτι και μυρίζει τα σεντόνια. Του κλείνω το μάτι και γαβγίζει. Καταλαβαινόμαστε. Βγάζω το πορτοφόλι μου κάτω από το στρώμα.
«Μήπως χρειάζεσαι κάτι;», ρωτάει η Στέφανι, καθώς βουρτσίζει τα βρεγμένα μαλλιά της. Σηκώνω τους ώμους σαν να ντρέπομαι να το παραδεχτώ. Δείχνει την τσάντα της στο τραπέζι. «Άνοιξέ την», λέει. Οπισθοχωρώ.
«Δεν χρειάζεται να το κάνεις», λέω. «Θα πεταχτώ με τον υπόγειο». Φτάνω το πορτοφόλι μου και της δείχνω την κάρτα του μετρό. Πρέπει ν αποδείξω ότι είμαι αυτάρκης.
«Πάρε λεφτά για ταξί», λέει. Δείχνει ξανά την τσάντα της. «Πάρε. Το εννοώ». Με κοιτάζει καθώς πλησιάζω την τσάντα της. Αυτές οι γυναίκες έχουν ένα περίεργο τελετουργικό. Θέλουν να με παρατηρούν να παίρνω χρήματα από την τσάντα τους. Βγάζω ένα εικοσαδόλλαρο και το κρατάω ψηλά μπροστά της. «Πάρε κι άλλα», λέει. Ποτέ δεν κλέβω από αυτές τις γυναίκες γιατί δεν χρειάζεται. Μου δίνουν τα χρήματα με τη θέλησή τους.
Η Στέφανι θέλει να την συνοδεύσω σε μια φιλανθρωπική βραδιά στην πόλη. Μου νοίκιασε ένα σμόκιν και τη συναντάω στο διαμέρισμά της για να κάνω ντους και να αλλάξω.
«Είσαι απίστευτα όμορφος», λέει και μου ισιώνει τη γραβάτα. «Αλλά τώρα θέλω να το βγάλεις. Έχουμε χρόνο. Μπορείς να ξανακάνεις ντους». Βγάζω το σακάκι μου και το κρεμάω στην πλάτη της καρέκλας, και κλείνω τη Στέφανι στην αγκαλιά μου. «Πρόσεχε μην τσαλακωθείς». Μου φτιάχνει το πουκάμισο. Είμαι το αξεσουάρ της γι’απόψε και θέλει να δείχνω περιποιημένος.
Η φιλανθρωπική βραδιά μου ανοίγει έναν καινούριο κόσμο. Είναι γεμάτη κοσμικούς και υψηλόβαθμα στελέχη. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν πολλά χρήματα να χαρίσουν αλλά ξέρω ότι πρέπει να είμαι προσεκτικός. Δεν είναι η ώρα να αρχίσω να μαζεύω νέους αριθμούς τηλεφώνων.
Η Στέφανι με κρατάει από το μπράτσο όλο το βράδυ και χαιρετάει τους ανθρώπους που γνωρίζει. Αφήνει μια κραυγή και τυλίγει τα χέρια της γύρω από μια γυναίκα με ξανθό, τυπικό κούρεμα και κοστούμι από γνωστό σχεδιαστή.
«Ράντυ», λέει, «αυτή είναι η αδελφή μου, η Γκρέις». Η Γκρέις μου φαίνεται γνωστή. Έχω δει το πρόσωπό της σε επιχειρηματικά περιοδικά που ξεφυλλίζω μερικές φορές ενώ περιμένω το τρένο. Είναι υψηλόβαθμο στέλεχος κάποιας επιχείρησης. Ανήκει σε εκείνη την κατηγορία των γυναικών επαναστατριών που κατόρθωσαν να ξεπεράσουν τα όποια εμπόδια προς την επαγγελματική τους ανέλιξη. Μου δίνει το χέρι και με κοιτάζει με περιέργεια.
«Πού τον βρήκες;», ρωτάει.
«Είναι φίλος του Άντριου από το σχολείο», λέει η Στέφανι. Ο Άντριου είναι ο γιός της. Ακούγεται λογικό μια που έχουμε την ίδια ηλικία. Είναι καλό υλικό. Η Γκρέις κάνει έναν κύκλο γύρω μου και παρατηρεί.
«Πολύ συμπαθητικός», λέει. Έχω ξαναδεί δυο γυναίκες που γνωρίζουν η μια την άλλη να μου δείχνουν ενδιαφέρον στο παρελθόν. Οι γυναίκες είναι πολύ διαφορετικές από τους άντρες σε ό,τι αφορά το συγκεκριμένο. Οι άντρες μεταχειρίζονται τις γυναίκες που δεν αγαπούν σαν σοσιαλιστική ιδιοκτησία. Ένας άντρας θα πλησιάσει έναν άλλο και θα τον χτυπήσει στην πλάτη.
«Ωραία είναι», θα πει. «Σου αρέσει πολύ; Θα σε πείραζε να την μοιραστούμε;». Τους δίνει κάτι να συζητάνε αργότερα, σαν ένα κοινό ενδιαφέρον για το τέννις ή το γκόλφ. Οι γυναίκες είναι ανειλικρινείς και ύπουλες. Πολλές φορές, σε ορισμένα πάρτι, όταν η γυναίκα που συνοδεύω πηγαίνει στο μπάνιο, η φίλη της που έχει πιεί λίγο παραπάνω θα μου τσιμπήσει τα οπίσθια και θα χαμογελάσει.
«Σε θέλω», θα μου πει. «Αλλά μόνο για μένα». Οι γυναίκες στρέφονται η μια ενάντια στην άλλη όταν πρόκειται για μένα. Είναι ικανές για αδιανόητες πράξεις. Μπορούν να τηλεφωνήσουν σε μια εφημερίδα και να αναφέρουν μια ψευδή ιστορία για τη φίλη τους. Ή να την κακολογήσουν και να ενημερώσουν τον σύζυγο. Μια γυναίκα θα πει στην φίλη της, ανάμεσα στους λυγμούς τους, ότι την κυνήγησα αμείλικτα. Αποκαλούν η μια την άλλη «σκύλα» και διακόπτουν κάθε μορφή επικοινωνίας. Αυτό μου δίνει και την διέξοδό μου.
«Δεν είχα σκοπό να διαλύσω μια φιλία», λέω με θλιμμένη έκφραση κουταβιού. Δεν είχα μπλέξει ποτέ με αδελφές στο παρελθόν και δεν έχω ιδέα για το τι είναι ικανές.
Όταν η Στέφανι πηγαίνει στην τουαλέτα, σκύβω στο αυτί της Γκρέις και σφίγγω το μπράτσο της.
«Αυτό που έχω με τη Στέφανι είναι υπέροχο», λέω. «Αλλά νιώθω μια ιδιαίτερη έλξη για τις ισχυρές γυναίκες». Η Γκρέις δεν χαμογελάει. Βάζει τα χέρια της στους γοφούς και με κοιτάζει. Φτάνει την τσάντα της και βγάζει μια επαγγελματική κάρτα.
«Έλα αύριο στο γραφείο μου στις 4.30», λέει. «Θα τα πούμε τότε».
Το γραφείο της Γκρέις καταλαμβάνει αρκετούς ορόφους ενός κτιρίου της 5ης Λεωφόρου. Η σουίτα των στελεχών βρίσκεται στο πιο ψηλό πάτωμα και έχει θέα το Σέντραλ Πάρκ. Η Γκρέις με συναντά στην πόρτα και μου δίνει το χέρι. Η ρεσεψιονίστ που με οδήγησε στο εσωτερικό τριγυρίζει εκεί κοντά και τεντώνει το λαιμό της για να με δει καλύτερα.
«Φέρε καφέ για τον ανηψιό μου», λέει η Γκρέις και η κοπέλα εξαφανίζεται. Επιστρέφει και τοποθετεί ένα μικρό φλυτζάνι με εσπρέσο μπροστά μου. «Κλείσε την πόρτα», λέει η Γκρέις. Η κοπέλα σχεδόν υποκλίνεται καθώς απομακρύνεται από το δωμάτιο.
«Εγώ φτιάχνω τους κανόνες», λέει καθώς με κοιτάζει να πίνω τον καφέ.
«Ποιοί είναι;»
«Θα είσαι διακριτικός. Θα λες πάντοτε ότι είσαι ο ανηψιός μου. Θα τηρείς τα προγραμματισμένα ραντεβού σου. Θα κάνεις αυτό που θέλω. Δεν θα πληγώσεις την Στέφανι». Χτυπά ελαφρά έναν φάκελο επάνω στο γραφείο της. «Κοίταξε αν είναι αρκετά». Ανοίγω τον φάκελο και κοιτάζω μέσα τα χρήματα. Είναι παραπάνω από το ενοίκιό μου.
«Η αμοιβή είναι εβδομαδιαία ή μηνιαία;»
«Μηνιαία. Θα σου προγραμματίσω δυο ραντεβού. Θα παίρνεις την αμοιβή σου κάθε βδομάδα μετά το δεύτερο ραντεβού». Σπρώχνει ένα ηλεκτρονικό σημειωματάριο προς το μέρος μου. «Πάρε αυτό. Σε προγραμμάτισα ήδη για τον επόμενο μήνα. Ερωτήσεις;» Ακουμπάω κάτω το φλυτζάνι του καφέ και κουνάω το κεφάλι μου. «Ένας τελευταίος κανόνας», λέει. «Μην αργήσεις. Διαφορετικά...».
«Διαφορετικά τί; »
«Διαφορετικά απολύεσαι». Βαδίζει μαζί μου μέχρι την πόρτα, την ανοίγει και μου ξαναδίνει το χέρι.
Η Στέφανι θέλει να πάω μαζί της για ψώνια. Είμαι χρήσιμος. Κουβαλάω όλες της τις τσάντες και κάθομαι έξω από το δοκιμαστήριο. Γλυστράει μέσα σε ένα από τα καινούρια της συνολάκια και ζητάει τη γνώμη μου. Της λέω τι της πηγαίνει. Κάνω κάτι που δεν θα κάνει ποτέ ο συζυγός της. Κατόπιν, ξαναπηγαίνουμε στο διαμέρισμά της. Γδύνεται ήδη από το άνοιγμα της πόρτας και τριγυρίζει γυμνή.
«Έλα δω, όμορφε εραστή μου». Βγάζω τα παπούτσια μου και βουτάω στο κρεβάτι με τόση δύναμη που η Στέφανι αναπηδά. Στριγγλίζει σαν να γαργαλιέται. Τυλίγομαι γύρω της και την φιλάω στο λαιμό.
«Ας κάνουμε κάτι που δεν έχεις ξανακάνει», της λέω.
«Τί;», ρωτάει νευρικά.
«Μπορώ να φέρω ένα φίλο από τη σχολή την επόμενη φορά;»
«Εννοείς έναν άλλο άντρα;» Γνέφω καταφατικά και σύρω το δάχτυλό μου καταμήκος του στήθους της.
«Θα είναι διασκεδαστικό. Σου αξίζει πλήρης περιποίηση», λέω.
«Δεν είχα ποτέ δυο άντρες ταυτόχρονα. Δεν θα ξέρω τι να κάνω».
«Μπορώ να σου δείξω. Θα φροντίσω να είναι όμορφα», της λέω.
«Πώς γίνεται να είσαι τόσο νέος κι όμως να ξέρεις τόσα πράγματα;»
«Αγαπώ τις γυναίκες. Με κάνουν να θέλω να δοκιμάσω καινούρια πράγματα», απαντάω.
«Είσαι αρκετός για μένα, Ράντυ. Δεν χρειάζομαι κανέναν άλλο». Τοποθετεί το στόμα της πάνω στο δικό μου. Δεν είχα ποτέ την πρόθεση να φέρω άλλον άντρα. Ήθελα απλά να την κάνω να παραδεχτεί πόσο πολύ με χρειάζεται. Ο καθηγητής του Μάρκετινγκ μας έχει πει: «Δημιουργήστε ζήτηση για να καλύψετε την προσφορά». Εγώ είμαι το προσφερόμενο προιόν.
Το νέο μου ηλεκτρονικό σημειωματάριο περιέχει πολλές πληροφορίες και διασκεδάζω μαθαίνοντας να το χρησιμοποιώ. Η Γκρέις προγραμμάτισε ήδη την ώρα έναρξης, την τοποθεσία και την ώρα λήξης για καθένα από τα ραντεβού μας. Θα την συναντάω σε δυο ξενοδοχεία στο κέντρο της πόλης, κάθε Τρίτη και Πέμπτη. Υπάρχουν επιπλέον οδηγίες. Δεν θα υπογράψω κατά την άφιξή μου στο ξενοδοχείο, θα πάω κατευθείαν προς τον ανελκυστήρα και θα χτυπήσω την πόρτα του δωματίου.
«Γεια σου πριγκήπισσα», λέω.
«Αχ, σε παρακαλώ...», λέει. «Βγάλε τα ρούχα σου και πήγαινε να ξαπλώσεις». Καθώς ξαπλώνω, με ελέγχει. «Είσαι υγιής;»
«Υγιής και παίρνω πάντοτε προφυλάξεις». Αυτή είναι η ετικέτα του προιόντος μου.
«Ωραία. Ας ξεκινήσουμε». Βγάζει τα ρούχα της και ανεβαίνει επάνω μου. Την φιλάω.
«Όχι φιλιά», λέει και σπρώχνει το πρόσωπό μου με το χέρι της.
Όλα πάνε καλά για τους δυο πρώτους μήνες. Τηρώ όλα μου τα ραντεβού με την Γκρέις, βρίσκω χρόνο για τη Στέφανι και συνεχίζω να βλέπω και τις άλλες μου γυναίκες. Τα καταφέρνω καλά. Επενδύω μέρος της αμοιβής μου σε καινούριο ρουχισμό και το άλλο μισό σε ένα καλά φυλαγμένο αμοιβαίο κεφάλαιο. Σχεδιάζω μια ωραία εκδρομή την οποία θα κάνω μόνος μου. Σκέφτομαι να μετακομίσω σε ένα μεγαλύτερο διαμέρισμα. Η Στέφανι μου τηλεφωνεί και μου ζητάει να την συναντήσω στο διαμέρισμά της. Ακούγεται λαχανιασμένη. Έπρεπε να περιμένω τη συνέχεια.
Ο πρίγκηπας Γουίλιαμ κάνει κύκλους γύρω μου ενθουσιασμένος καθώς μπαίνω στο δωμάτιο. Σκύβω για να χαιρετήσω τον καλύτερό μου φίλο.
«Ναι, αγόρι μου. Εδώ είμαι». Σκαρφαλώνει στο πόδι μου και αρχίζει να τρίβεται επάνω του.
«Δεν είναι υπέροχο;», λέει η Στέφανι. «Διεγείρεις τον πρίγκηπα Γουίλιαμ με τον ίδιο τρόπο που διεγείρεις και μένα». Βλέπω τις βαλίτσες στοιβαγμένες κοντά στον τοίχο, και παίρνω μια βαθιά ανάσα.
«Τι συμβαίνει, Στέφανι; »
«Αχ, Ράντυ. Κουράστηκα να ζω δυο ζωές. Τα είπα όλα στον άντρα μου. Του είπα ότι θα μείνω εδώ μαζί σου». Κάνω πίσω.
«Δεν μπορώ να μείνω εδώ μαζί σου. Αγαπάω την κοπέλα μου», λέω.
«Μπορείς να την βλέπεις. Δεν με πειράζει. Απλά θέλω να περνάω περισσότερο χρόνο μαζί σου». Ξαπλώνει στο κρεβάτι και με καλεί προς το μέρος της.
«Στέφανι», λέω με σταθερή φωνή. «Όχι, είναι αδύνατον». Ανασηκώνεται και αμέσως μεταμορφώνεται. Αν δεν έχεις δει ποτέ μια γυναίκα να μεταμορφώνεται σε άγριο ζώο, είναι ένα τρομερό και δυσάρεστο θέαμα.
«Τι εννοείς όχι; »
«Απλά όχι. Δεν θα μείνω εδώ μαζί σου». Δεν πίστευα ότι θα αρχίσει να πετάει πράγματα και δεν προλαβαίνω να σκύψω όταν με χτυπάει το πρώτο βλήμα.
«Δεν μπορείς να μου πεις όχι. Δεν δέχομαι το όχι».
«Στέφανι, ηρέμησε», λέω. Πετάει τους πίνακες από τους τοίχους και τους σπάει στο γόνατό της. Χρειάζεται τα κομμάτια από τα πλαίσια για να μου τα πετάξει. Τα πετάει προς το μέρος μου λες και είναι λόγχες.
«Το όχι είναι εκτός συζητήσεως. Αρνούμαι να ακούσω όχι».
«Στέφανι. Δεν μου αφήνεις άλλη επιλογή. Δεν μπορώ να ανεχτώ αυτή τη συμπεριφορά. Φεύγω». Πέφτει στα πόδια μου, με κρατάει από τους αστραγάλους και κλαίει με αναφυλλητά. Ο πρίγκηπας Γούλιαμ τρέχει προς το μέρος της, της γλείφει το πρόσωπο κι εκείνη τον τραβάει στην αγκαλιά της.
«Μην με αφήσεις. Δεν υπάρχει μέρος για μένα να επιστρέψω».
«Λυπάμαι, Στέφανι. Δεν το συζητήσαμε ποτέ αυτό. Αλλά δεν μπορώ». Παίρνω το σακάκι μου και φεύγω. Κάτι σπάει με δύναμη πάνω στον τοίχο.
«Θα το μετανιώσεις! », ουρλιάζει η Στέφανι.
Έχω ένα μήνυμα από την Γκρέις στο κινητό μου.
«Ακύρωσα τα ραντεβού σου για την επόμενη βδομάδα. Θα λείπω σε ταξίδι για δουλειές».
«Ωραία», σκέφτομαι, καθώς χαλαρώνω στην σάουνα του νέου μου γυμναστηρίου. «Μου αξίζει ένα διάλειμμα».
Η Στέφανι ακούγεται πολύ ήρεμη στο τηλέφωνο, αλλά αυτό δεν με βάζει σε υποψίες. Δεν έχω αποσυνδέσει ακόμα το τηλέφωνό μου, γιατί αισθάνομαι γεμάτος αυτοπεποίθηση και βαριέμαι.
«Έλα από δω, Ράντυ, για μια τελευταία φορά. Σου έχω ένα αποχαιρετιστήριο δώρο. Θέλω να σε αποχαιρετήσω όπως πρέπει. Λυπάμαι που θύμωσα τόσο. Είμαι καλύτερα τώρα». Έτσι, πηγαίνω να πάρω το βραβείο της αποχώρησης μου.
Η Γκρέις στέκεται πίσω από την πόρτα, αλλά δεν την βλέπω μέχρι που με χτυπάει με το μεταλλικό σεσουάρ στο κεφάλι. Η δύναμη του χτυπήματος είναι τόση που πέφτω στο πάτωμα.
Ο κόσμος λέει ότι βλέπει αστεράκια αλλά εγώ βλέπω ποπ κορν. Βλέπω λευκό καλαμπόκι να εκρήγνυται μπροστά στα μάτια μου.
«Λυποθύμησε;», ρωτάει η Στέφανι. Η Γκρέις με περιεργάζεται.
«Όχι, ανοιγοκλείνει τα μάτια του», απαντάει.
«Τότε, χτύπα τον ξανά». Σταματάω να βλέπω ποπ κορν και χάνω τις αισθήσεις μου.
Όταν συνέρχομαι, με έχουν γδύσει τελείως κι έχουν δέσει τα χέρια πίσω από την πλάτη μου. Το κολάρο και το λουρί του πρίγκηπα Γουίλιαμ κρέμονται γύρω από το λαιμό μου.
«Σήκω», λέει η Γκρέις. «Θα πάμε μια βόλτα».
Ο θυρωρός στην είσοδο έρχεται τρέχοντας πίσω από το θέαμα που έχουμε δημιουργήσει.
«Κυρίες μου!», φωνάζει. «Τί κάνετε;»
«Βγάζουμε το σκύλο βόλτα», απαντάει η Γκρέις. Η Στέφανι με σπρώχνει στο πίσω κάθισμα της πράσινης Τζάγκουαρ της Γκρέις, η οποία βάζει μπροστά. Όταν φτάνουμε στην Τάιμς Σκουέρ, η Γκρέις σταματάει το αυτοκίνητο.
«Βγες έξω», λέει.
«Γιατί μου το κάνεις αυτό;», ρωτάω. «Δεν μπορείς να φανείς λογική;»
«Πλήγωσες την αδελφή μου. Παραβίασες τους κανόνες», λέει η Γκρέις.
«Υποτίμησες την αδελφική αγάπη», λέει η Στέφανι. «Είναι πιο δυνατή από την επιθυμία για έναν άντρα».
«Λυπάμαι», λέω.
«Πολύ αργά», λέει η Γκρέις. Βγαίνει από το αυτοκίνητο, μου ανοίγει την πόρτα και με αρπάζει από τα μακριά μου μαλλιά. «Βγες έξω».
Στέκομαι γυμνός στη μέση της Τάιμς Σκουέρ και γυρίζω να φύγω. Μια κάμερα, τοποθετημένη σε κάποιο κτίριο, εστιάζει επάνω μου και αρχίζει να κινηματογραφεί. Μέσα σε μια στιγμή, η εικόνα μου βρίσκεται στην διάσημη, γιγαντιαία οθόνη. Το πλήθος κρατάει την αναπνοή του και δείχνει προς την οθόνη, καθώς το προσπερνάω. Είναι τόσο απασχολημένο να κοιτάζει την τηλεόραση που δεν με προσέχει. Περπατάω με τα χέρια δεμένα πίσω μου. Κάπου, ευκίνητα δάχτυλα γράφουν σε μια λεζάντα, « Ο Γυμνός Άντρας της Τάιμς Σκουέρ». Ο δορυφόρος το λαμβάνει και η εικόνα μου μεταδίδεται σε ολόκληρο τον κόσμο. Η λεζάντα, με τον τίτλο μου, τρυπώνει στην οθόνη με τεράστια κόκκινα γράμματα, μέχρι που την αντικαθιστούν άλλα νέα.
Η Τζένιφερ Πράντο γράφει για τον ανεξάρτητο κινηματογράφο στην Νέα Υόρκη. Έχει πτυχίο στην Συγγραφή Μυθιστορημάτων από το Πανεπιστήμιο του Ουισκόνσκιν-Μάντισον κι έχει ολοκληρώσει σειρά μαθημάτων στην Τέχνη του Κινηματογράφου και της Μαγνητοσκόπησης στην Νέα Υόρκη. Εκτός από τα αγγλικά, γράφει στα πορτογαλικά και τα ισπανικά. Οι κριτικές διηγημάτων και μουσικής που έχει γράψει, έχουν δημοσιευτεί στο διαδίκτυο. Πρόσφατα, ολοκλήρωσε το πρώτο της μυθιστόρημα, «Αγάπη και Σεξ», κι επί του παρόντος ελίσσεται μέσα στον περίπλοκο κόσμο των ατζέντηδων και των εκδοτών της Νέας Υόρκης. Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί της στην ηλεκτρονική διεύθυνση: JenniferPrado@yahoo.com
